Ελληνικά Δημοτικά Τραγούδια

Δημοτικά λέγονται τα τραγούδια που πηγάζουν από τον λαό ως προς τα λόγια και τη μουσική.
Σε πολλές περιπτώσεις δημοτικών τραγουδιών η συνοδεία χορού αποτελεί αναπόσπαστο μέρος.
Σε γενικές γραμμές και σύμφωνα με την πρώτη καταγραφή που έγινε από τον Ν. Γ. Πολίτη τα δημοτικά τραγούδια διαχωρίζονται στις εξής κατηγορίες:

Ιστορικά, Κλέφτικα, Ακριτικά, Παραλογές, Τραγούδια της αγάπης, Νυφιάτικα, Νανουρίσματα, Κάλαντα, Βαϊτικα, της Ξενιτιάς, Μοιρολόγια, Γνωμικά, Εργατικά και Βλάχικα και Περιγελαστικά.

Σύμφωνα με μεταγενέστερες καταγραφές υπάρχουν ακόμα και τα Παιδικά καθώς και τα Γιορταστικά και Εθιμικά.


Η λέξη "τραγούδι" παράγεται από την αρχαία λέξη "τραγωδία" και το χρησιμοποιεί ο λαός για να δηλώσει κάθε είδους άσμα.

Αν θελήσουμε ν' αναζητήσουμε τις πρώτες ρίζες του δημοτικού μας τραγουδιού, θα δούμε ότι αυτές χάνονται μέσα στο χρόνο.

Ασφαλώς υπήρχε και πριν από τον Όμηρο, αποτέλεσε αυτό τι βάσεις και το υλικό που δημιουργήθηκαν τ' αθάνατα ομηρικά έπη.

Γιατί, όπως γράφει ο Κ. Θ. Δημαράς στη "Νεοελληνική Λογοτεχνία", σ' αυτούς τους τόπους, σ' αυτά τα ξερά και γυμνά χώματα απάνω έζησαν, χάρηκαν, λυπήθηκαν, αγάπησαν, μίσησαν και πέθαναν γενεές και γενεές ανθρώπων, χωρίς καμιά διακοπή.

Όπως είχε κλάψει η κόρη το χαμό της μάνας της, με όμοιο τρόπο έκλαψαν κι εκείνη λίγα χρόνια αργότερα τα παιδιά της. Τα τραγούδια που τραγουδούσε και χόρευε ο γιος στα γλέντια και στα πανηγύρια, τα ίδια αυτά μάθαινε αργότερα, γέρος, στ΄ αγγόνια του, για να συνεχισθεί έτσι αδιάκοπη η αλυσίδα του χτες με το σήμερα και το αύριο.

Ο ρυθμός του μύλου που γύριζε και συνόδευε το τραγούδι του μυλωνά, ο παλμός των παλικαριών που τραβούσαν το κουπί, αλαφρώνοντας τον κόπο τους με το τραγούδι, έμειναν ίδιοι μέσα στους αιώνες και "ό,τι άπαξ ευρέθη, εδοκιμάσθη και ενεκρίθη υπό του λαού, δεν εγκαταλείπεται ευκόλως".